SECUBITUS

SECUBITUS

sacrarum causâ apud Veteres usitatus, inter alia memoratur Livio l. 39. c. 10. ubi de Aebutio et scorto nobili libertina Hispana Fecenia. Hoec amoris pignora cum essent, nec quicquam secretum alter ab altero haberent, per iocum adolescens vetat eam mirarsi per aliquot noctes secubuisset. Religionis se causâ, ut votô pro valetudine sua factô liberetur, Bacchis initiari velle. Vide quae supra passim diximus, inprimis in voce Cadurcum, ut et ubi de Gentilium festis. Sim ile quid de Christianis sui temporis refert Tertulliam. ad Uxorem l. 2. c. 4. ubi (de vigilia Paschatis loquens) eam horratur, ne post suum obitum viro nubat infideli, hôc inter alia usus argumentô, quod talis maritus non patient er laturus foret uxoris suae absentiam nocturnam, in anniversario illo pervigilio. Quis, inquit, nocturnis convocationibus; si ita oportuerit, a latere suo eximi libenter feret? quis sollennibus Paschae abnoctantem securus sustinebit? Quae consuetudo cum ad alia quoque Festa Martyrumque

Natalitia extenderetur, tandem gliscentibus scandalis, abolita est, ieiunarique pridie diei cuiusque festi coepit, retentô Vigiliarum vocabulô, uti monet Polydorus Virgilius de rerum invent. l. 6. c. 4. Alias, extra sacrorum rationem, secubitu triduanô, illud matrimonii genus, quod usu fiebat, apud Romanso, interruptum fuisse, ait Signoius de Iure Civium Rom. l. 1. c. 9. Quam in rem vide Anton. Thysium Ictum Notis ad Gellium l. 3. c. 2.